Thursday, December 15, 2011

Margin Call (2011)

[αξιώθηκα να δω μια ταινία και ευτυχώς ήταν εξαιρετική]

margin call (ορς): Όταν η συμμετοχή του Επενδυτή είναι μικρότερη από το ελάχιστο αποδεκτό ποσοστό δηλαδή το 30%, τότε γίνεται όχληση στον Επενδυτή για ΑΜΕΣΗ κάλυψη διαφοράς είτε με μετρητά είτε με πρόσθετο ενέχυρο ώστε η συμμετοχή του Επενδυτή να ανέλθει άνω του ελάχιστου ποσοστού. Αν ο Επενδυτής δεν ανταποκριθεί τότε η Χρηματιστηριακή υποχρεούται σε ρευστοποίηση μετοχών του χαρτοφυλακίου μέχρι να καλύψει την διαφορά.
margin call (ορς geokalp): έχεις αγοράσει "τίτλους" αξίας €100,000 με προκαταβολή €30,000. Την επόμενη μέρα, οι τίτλοι χάνουν 20%. Πρίν το πρωϊ της μεθεπόμενης σε παίρνουν τηλέφωνο και ζητούν €14,000 επιπλέον, εάν δεν τα δώσεις, πουλάνε αμέσως τις (πρώην) €100,00080,000 σε ότι τιμή πιάσουν, πχ €72,000 και σου επιστρέφουν €30,0002,000... (δεν βάζω μέσα προμήθειες, φόρους, κλπ)
  


Kevin Spacey, Stanley Tucci, Jeremy Irons, Simon Baker, and Demi Moore.
Kevin Spacey, Stanley Tucci, Jeremy Irons, Simon Baker, and Demi Moore.


Μην θεωρήσετε ότι η πρόταση για αυτή τη ταινία σχετίζεται με το ενδιαφέρον μου για τα οικονομικά και τα χρηματοοικονομικά, η ταινία αξίζει. Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης έγραψαν ότι πρόκειται για τη καλύτερη ταινία με θέμα τη Wall Street "εύκολα". Kαι είναι, το επιβεβαιώνω.

Είναι η καλύτερη διότι το βάρος έπεσε στους ρόλους, στα συναισθήματα, στις αντιδράσεις, στην ατμόσφαιρα και όχι σε βαρετούς οικονομικούς όρους. Είναι όμως δυνατή η ταινία στα βασικά που μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση: η ανθρώπινη απληστεία και το συνεπαγόμενο υπεροπτικό ύφος που πηγάζει από το ότι η περίπτωση της μεγάλης χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 ήταν business as usual - έχει ξανασυμβεί πάμπολλες φορές, πχ 2000- 1997- 1992- 1994- 1987- 1982- 1973- 1937- 1932- 1929- 1907-κλπ-κλπ, οι υπέρογκες αμοιβές των στελεχών, οι οποίες κινούνται σε πυραμίδα (ο 23χρονος τρέϊντερ κέρδισε τη προηγούμενη χρονιά bonus $1/4εκ, o προϊστάμενός του ???, ο αμέσως παραπάνω €1,4εκ, ο παραπάνω $25εκ, ο πάνω-πάνω $86εκ....) και είναι αντιστρόφως ανάλογες της καταβαλλόμενης προσπάθειας, οι συμπεριφορές των μεγαλοστελεχών που γνωρίζουν τους κινδύνους αλλά μπροστά στα μπόνους κάνουν πίσω, και βέβαια η μεγάλη αλήθεια του πραγματικά σημαίνουν οι βαρύγδουποι οικονομικοί όροι: ότι περίπλοκο χρηματοοικονομικό "προϊόν" κι αν έχετε ακούσει, στο τέλος πρόκειται απλά για κάτι που αγοράζεις ή πουλάς. Χαρακτηριστικές είναι οι προτροπές του μεγάλου αφεντικού (Τζέρεμι Άιρονς) να του μιλούν σε απλή γλώσσα έτσι ώστε να κατανοεί για τι ακριβώς μιλάνε... Τα πιτσιρίκια που μόλις αποφοίτησαν από το πανεπιστήμιο αντιλαμβάνονται πράγματα που το αφεντικό δεν μπορεί... Η ταινία αναφέρεται σχετικά λίγο και στο πόσο σκάρτο ήταν αυτό που αγόραζαν και πουλούσαν οι τύποι. Μιλάμε για τη μεγαλύτερη σκαρταδούρα όλων των εποχών μέχρι την επόμενη!

Η ταινία εξελίσσεται σε ένα διάστημα 36 ωρών μυστυρίου και σασπένς, κανείς δεν κοιμήθηκε τη νύχτα και οι περισσότεροι στο τέλος έχασαν τη δουλειά τους. Μάλιστα η ταινία ξεκινά αναπαριστώντας το κυνικό τρόπο που γίνονται οι μαζικές απολύσεις στη χρηματοοικονομική βιομηχανία: μέσα σε μια ώρα από προϊστάμενος 10 ανθρώπων χάνεις το εταιρικό email και το κινητό σου τηλέφωνο.

Το κάστ είναι επίσης πολύ δυνατό.

δείτε wiki και rotten tomatoes

File:Margin Call.jpg

Wednesday, May 25, 2011

Γιάννης Μπακογιαννόπουλος και 10 φιλμ

Έχω (είχα) κάτσει κάμποσες φορές να ακούσω τον Μπακογιαννόπουλο να προλογίζει μια ταινία και μετά απλά να μην την βλέπω. 

«Οι καλές ταινίες όμως, όπως όλα τα έργα τέχνης, δεν είναι αλογάκια που τρέχουν στον ιππόδρομο.Είναι μορφοποιήσεις της εμπειρίας και του συναισθήματός μας, του βλέμματός μας στον έξω και στον μέσα κόσμο μας. Η σχέση μας μαζί τους μεταβάλλεται όπως αλλάζουμε και εμείς»

Ο κ. Μπακογιαννόπουλος, του οποίου τα κείμενα εξακολουθούν να διαβάζονται με ευλάβεια από τους κινηματογραφόφιλους και όχι μόνο, είναι το τιμώμενο πρόσωπο του εφετινού Ταινιοράματος, του μαραθωνίου ταινιών που εδώ και τόσα χρόνια διοργανώνει η κινηματογραφική εταιρεία διανομής AMA Films και που εφέτος πραγματοποιείται στο Αστυ (πλ. Κοραή) από τις 19 Μαΐου ως τις 13 Ιουλίου.

«Τις περισσότερες από τις ταινίες που επιλέξαμε», λένε οι διοργανωτές, «ο Γιάννης Μπακογιαννόπουλος τις έχει παρουσιάσει παλαιότερα αλλά και πιο πρόσφατα, προβάλλοντάς τες με τα τόσο εύστοχα και διεισδυτικά σχόλιά του στην “Κινηματογραφική Λέσχη”, μια από τις μακροβιότερες εκπομπές της ΕΤ1». Με αφορμή αυτό το γεγονός ζητήσαμε από τον Γιάννη Μπακογιαννόπουλο να μας δώσει τη δική του δεκάδα, όχι των ταινιών που θεωρεί καλύτερες (κάτι που ίσως δεν θα κάνει ποτέ) αλλά, για κάποιον λόγο, αγαπημένες. Οπως άλλωστε λέει ο ίδιος ο κ. Μπακογιαννόπουλος, «είναι διαφορετικό να μιλήσουμε για ταινίες που αγαπήσαμε, που μας επηρέασαν, γιατί τότε ενσωματώνουμε τη χρονική στιγμή, την αλήθεια του βιώματός μας».

«Σένσο», 1954 ,Λουκίνο Βισκόντι
Μια ιταλίδα κόμισσα προδίδει την πατρίδα της για έναν λιποτάκτη αυστριακό αξιωματικό. Η έκπτωση των τραγικών ηρώων, η ιστορικο-κοινωνική κριτική, ενσαρκώνονται ιδανικά και μεγαλύνονται με την ένταση του μελοδράματος, με την τελειότητα της εικονογραφικής παράδοσης (η ταινία προβάλλεται στο Αστυ τη Δευτέρα 4 Ιουλίου).

«Επάγγελμα ρεπόρτερ», 1975, Μικελάντζελο Αντονιόνι
Να φύγεις από τη φυλακή του εαυτού σου, να ξεκινήσεις από το μηδέν. Κραυγή εκ βαθέων του καθενός μας, αλλά για τον παγιδευμένο ήρωα είναι φυγή προς τον θάνατο. Ο Τζακ Νίκολσον θαρρείς αιμορραγεί συνεχώς τρέχοντας, ενώ ο Αντονιόνι, στην πιο υπαρξιακή ταινία του, ατενίζει ήρεμα το τελικό μυστήριο.

«Ο τρελός Πιερό», 1965, Ζαν-Λυκ Γκοντάρ
Ο Πιερό αγαπάει σαν τρελός. Ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ αγαπά σαν τρελός. Στη σάπια καινούργια εποχή, ο αθώος θα ανατιναχθεί από μια κοπέλα με ελαφίσια χάρη και το ψέμα στην καρδιά. Ζωή και σινεμά, η ταινία περνάει συνεχώς από το ένα στο άλλο, ο παλμός της εντείνεται ως τον σπασμό, μέσα σε μια θριαμβική χρωματική παλέτα (η ταινία προβάλλεται στο Αστυ την Πέμπτη 7 Ιουλίου).

«Ο στρατηγός», 1926, Μπάστερ Κίτον
Ο Μπάστερ Κίτον ένα μελαγχολικό ανδρείκελο. Ο τελειότερος ισορροπιστής κωμικών ευρημάτων. Διακινδυνεύει τα πάντα για να σώσει την αγαπημένη του… ατμομηχανή, μέσα στον αμερικανικό εμφύλιο. Η νίκη της πλαστικότητας και της αρμονίας, τελικά του ανθρώπινου πνεύματος.

«Η ωραία της ημέρας», 1967, Λουίς Μπουνιουέλ
Γιατί ερωτευόμαστε το αδύνατον; Η φωτεινή Κατρίν Ντενέβ διαπερνά ακηλίδωτη το σκοτεινό πεδίο των ασύνειδων σαδομαζοχιστικών πόθων. Ονειρο και πραγματικό σε αξεδιάλυτη σαγηνευτική σύντηξη, ο ειρωνικός υπερρεαλισμός του Λουίς Μπουνιουέλ κοιτάζει με αταραξία το αξεδιάλυτο μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης.

«Ταξίδι στο Τόκιο», 1953, Γιασουτζίρο Οζου
Τα παιδιά απομακρύνονται από τους γονείς τους που θα αντιμετωπίσουν καρτερικά το τέλος. Ενας απαράβατος νόμος της φύσης που συγκρούεται με το παραδοσιακό οικογενειακό χρέος, κλασικό θέμα του Ιάπωνα Γιασουτζίρο Οζου. Πάντα με εύθραυστη γέφυρα την αγάπη. Το τώρα και το αιώνιο, αυτό που έρχεται και αυτό που φεύγει, η ένταση της φευγαλέας στιγμής, όλα με γαλήνια, φιλοσοφική, αλλά τόσο σπαραχτική οπτική (η ταινία προβάλλεται στο Αστυ την Τετάρτη 15 Ιουνίου).

«Περσόνα», 1966, Ινγκμαρ Μπέργκμαν
Μια ηθοποιός αποσύρεται με τρόμο στη σιωπή, μια νοσοκόμα εξομολογείται συνεχώς τη δύσκολη ζωή της. Ψυχαναλυτική μεταβίβαση, σύγκρουση, ανταλλαγή, ένωση μέσα σε όνειρο. Ο καλλιτέχνης ως βαμπίρ και τσαρλατάνος, αλλά απαραίτητος διαμεσολαβητής, το σταθερό γοητευτικό θέμα του Ινγκμαρ Μπέργκμαν.

«Η Αταλάντη», 1934, Ζαν Βιγκό
Μια απλή ιστορία αγάπης πάνω σε ένα ποταμόπλοιο. Ωστόσο η λυρική έκφραση του έρωτα, των νερών και της κίνησης, η απώλεια και η επανασύνδεση, ντύνονται με πρωτογενείς πανέμορφες εικόνες, με υπερρεαλιστικές πινελιές και με παράξενα παιχνίδια σε ένα από τα πιο γνήσια ποιητικά έργα του κινηματογράφου.

«Η αιχμάλωτη της ερήμου», 1956, Τζον Φορντ
Ο μεγάλος Τζον Φορντ βιάζει όλους τους κανόνες του γουέστερν με αυτόν τον καταραμένο ήρωα που κυνηγά λυσσαλέα τον φονιά Ινδιάνο αλλά και την ίδια του την ανιψιά. Η στιγμή της επιφοίτησης, της σωτηρίας, είναι συγκλονιστική, αλλά ο Τζον Γουέιν αποχωρεί πάλι στο φινάλε, τραγικά μόνος.

«Ο κονφορμίστας», 1970, Μπερνάρντο Μπερτολούτσι
Ο αντιφατικός αντιήρωας του Μοράβια αγωνιά να επιστρέψει στην ουδετερότητα, προδίδοντας τους πάντες ως το τελευταίο σκαλί. Ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι αφαιρεί κάθε ψυχολογική ανάλυση και το μαρμάρινο πρόσωπο του Τρεντινιάν γίνεται καθρέφτης του αδυσώπητα λείου και λαμπερού φασιστικού τοπίου.

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=402534&h1=true

Tuesday, May 3, 2011

Ψηλά τα Χέρια, Χίτλερ (1962)

Η ΕΤ1, που δείχνει αυτή την ώρα τη ταινία, προφανώς κάνει black humor!
Μπράβο τους!
Ευτυχώς λειτουργεί το μυαλό και διάλεξαν τη πιο ταιριαστή για τη μέρα. Tι σόι Κατοχή έχουμε;

Ο feugatos19 στο μπλόγκ "πίσω στα παλιά" έγραφε πριν μερικούς μήνες:
Ο Θανάσης Βέγγος το 1962 αντιστασιακός.
Μαζί του ο μεγάλος δάσκαλος του θεάτρου Βασίλης Διαμαντόπουλος.
Το γέλιο ακουγότανε έξω από τους θερινούς κινηματογράφους
της Αθήνας με το γιασεμί και το αγιόκλημα.
Ένα ΤΑΜ-ΤΑΜ αναψυκτικό της εποχής και κάργα πασατέμπο
που από το πολύ αλάτι λύσαγες
.

veggos.gr: "... θεωρήθηκε από τις πιο σοβαρές προσπάθειες του ελληνικού κινηματογράφου του '60", και ήταν σκηνοθεσίας Ροβήρου Μανθούλη

Friday, April 1, 2011

Gladiator (2000)


Sign of the Gladiator

(άσχετη φώτο αλλά ..επική!)


Εντάξει, μπορεί να μην είναι το έργο που συγκινεί όλη την ..οικογένεια.
Όμως, στην αρχή της ταινίας, βρισκόμαστε στο πεδίο της μάχης των Ρωμαίων εναντίων των Γερμανικών φύλων, την οποία ο πρωταγωνιστής Μάξιμος (Ράσελ Κρόου) κερδίζει και τελειώνει τους πολέμους της Ρώμης στα βόρεια σύνορα της αυτοκρατορίας.
Ο ήχος, όσο διαδραματίζεται η μάχη, είναι απλά συγκλονιστικός.
Ακόμα και μόνο για αυτό το σημείο, αξίζει κάποιος να τη δει.

Ο άλλος λόγος που αξίζει κάποιος να δει αυτή τη ταινία έχει σχέση πάλι με τις μάχες στην αρχή της ταινίας: πρόκειται ίσως για τη καλύτερη αναπαράσταση διεξαγωγής των μαχών εκείνης της εποχής.
Αυτό είναι για μένα το σημείο που εστιάζω.
Για την ιστορική ακρίβεια της ταινίας, εδώ.

Κάποιος άλλος, από κοινωνικοπολιτικής πλευράς, θα αναγνωρίσει πολλές αναλογίες (clopy paste για την ακρίβεια) με τους χειρισμούς της εξουσίας απέναντι στον όχλο που διψάει για VIOLENZA. Tους μοιράζουν και καρβέλια άμα λάχει για να παρακολουθούν χορτάτοι - ο Ρίντλεϋ Σκοτ σίγουρα κάνει χαβαλέ με το "άρτος και θεάματα".

Gladiator - Russel Crowe
Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μια πολύ καλή χολυγουντιανή υπερπαραγωγή, η οποία κέρδισε 12 υποψηφιότητες και 5 όσκαρ.

Gladiator (2000 film) - wiki

Thursday, March 17, 2011

The China Syndrome (1979)

File:China syndrome.jpg

The China Syndrome is a 1979 American thriller film that tells the story of a reporter and cameraman who discover safety coverups at a nuclear power plant.
http://en.wikipedia.org/wiki/The_China_Syndrome

Life is bigger than TV, η ιαπωνική εμπειρία των τελευταίων ωρών το αποδεικνύει για 1234567η φορά.
Μόνο που το ένα είναι "έργο", οι επιπτώσεις στους ανθρώπους που ζουν στην Ιαπωνία είναι πραγματικές.